معنی شعر به نام خدایی که جان افرید

معنی شعر به نام خدایی که جان افرید

معنی شعر به نام خدایی که جان آفرید,ارایه های شعر به نام خدایی که جان افرید,معنی شعر سرآغاز بوستان سعدی,معنی شعر به نام خداوند جان آفرین از سعدی,معنی شعر صورتگر ماهر,شعر به نام خدایی که جان افرید هشتم,معنی شعر بوستان سعدی

سلام دوستان و همکاران محترم پایه هشتم (دبستان)

در این پست از سایت معلم یار برای شما عزیزان , معنی شعر به نام خدایی که جان افرید (ستایش) فارسی هشتم ویژه ی سال تحصیلی 96-97 و آماده کردیم

امیدوارم مورد استفاده شما عزیزان قرار بگیره

فــدا

بنام خدایی که جان آفرید -- سخن گفتن اندر زبان آفرید

به نام خدایی که زندگی بخشید و قدرت سخن گفتن را به ما داد

خداوند بخشنده دستگیر -- کریم خطا بخش پوزش پذیر

خدایی که همیشه با ماست و یاری رسان است و بخشنده و توبه پذیر است.

پرستار امرش همه چیز و کس -- بنی آدم و مرغ و مور و مگس

تحت فرمان او است همه چیز و همه کس مثل انسان و پرنده و مورچه و مگس

یکی را به سر برنهد تاج بخت  -- یکی را به خاک اندر آرد زتخت

یکی را خوش بختی دهد و دیگری را از خوشبختی کنار گذارد

گلستان کند آتشی برخلیل  --  گروهی برآتش برد زآب نیل

آتش را برای خلیل {ع} تبدیل به گلستان کرد و کسانی را هم در زیر آب نیل فرو برد

به درگاه لطف و بزرگیش بر -- بزرگان نهاده بزرگی ز سر

در نزد او تمام بزرگان کوچک و ناتوان هستند

جهان متفق بر الهیتش  --  فرومانده از کنه ماهیتش

جهان متفق هستند بر خدایی او و دنیا ناتوان مانده از یافتن ذات او

بشر ماورای جلالش نیافت -- بصر منتهای جمالش نیافت

انسان همچو او نیابد دیدگان ناتوان در یافتن انتهای جمال او

تامل در آیینه دل کنی -- صفایی به تدریج حاصل کنی

اگر قلبا به خودت فکر کنی و خودت را خوبی بشناسی و در ویژگی های خود بیندیشی کم کم میتوانی وجودت را با صفا کنی
چون خودشناسی مقدمه ی خداشناسی است

محال است که سعدی راه صفا -- توان رفت جز بر پی مصطفی

محال است ای سعدی که راهی راست را بروی جز راه راست و حق حضرت محمد (ص)

سعدی => بوستان